Исус за претседател!

Митрополитот наш Европски Пимен (PeeMan, wonder where the name came from), пишува неделна колумна за Дневник. Онаа од вчера зборуваше за протестот на архитектите:

Како и да е, било и да не се повтори, оти како сме тргнале, не дај Боже, крваво ќе биде на камен-темелникот зашто тогаш во нечии раце ќе има и лопати.

Браво попови, уште малку ќе може да почнете аусторс за АРМ да правите.

Статуи и нервози

Значи, Економист вика:

Annoy Greece, put up more statues of Alexander

Не само тоа, ами А1 завчера на шала прашуваше дали ни требало биста од премиерот? Треба, одма до таа на александар велики. :)))

Околу тепањето и демократијата

Драги мои, како што се виде во саботата, протестот е ефективно решение за пренесување на порака. Малата студентска група кажа што имаше, Македонија слушна.

Околу плачките за тепањето, доста е.

Не е никаков проблем тоа што македонскиот студент/интелектуалец/социјален придонесувач изеде малку ќотек од своите сонародници.

Проблем е тоа што ќе се прави понатаму.

Сите админи на АрхиВостанието ги тргнаа имињата од фејсбук групата. Па зарем така ли? Пак ли анонимно ќе се буниме? Кога ќе има нареден протест? Кога ќе се соберат архитектите да дадат свој официјален осврт на тоа што им се случи? Има милион прашања, неколку точни, а премногу погрешни избори.

Сега, ова не треба да биде one time only event. Студентите, оние кои се чувствуваат млади, оние кои се чувствуваат повикани да придонесат за провејување на некои подобри ветришта во овие краеви, мора да најдат начин да се помират со оние кои ги/ве тепаа во саботата.

Тепачите се исто така неотуѓив дел од оваа држава, и горенаведените (да ги категоризираме како интелектуалци) имаат морална социјална облигација да ги едуцираат и да најдат начин да влијаат на нивното оформување и вклучување во нормален социјален тек. Начин да се објасни на нашиот помалку паметен мал брат, на нашиот комшија кој е во Вардаровите комити, на нашиот дедо кој се колне во ВМРО, дека можеби некои нешта не се така како што тие мислат. Да почнеме од протестов, но тоа тука не застанува, и не смее да застане.

Читам многу од студентите/набљудувачите се бунат за Самоил Малчески, студентскот лидер. Прво, каде беше барем еден од нив да се кандидира за претседател на ссукм? Каде е барем еден од нив сега да собере петиција за да му изгласаат недоверба? Премногу зборување, премалку акција. Многупати, оставајќи нешто да тече без да преземеме акција е еднакво на поддршка на лошата опција.

Така да, to sum up, јас сум среќен што студентите беа тепани. Камо да беа уште повеќе. Бидејќи само драстичен акт е потребен за да ги разбуди од декадниот зимски сон во кој се наоѓаат.

Comment se sentir "fyromien"?

Во тек со првиот круг на локалните избори L'Express/Le VIF имаат чланок за изборите во Македонија. Ништо спектакуларно тука, освен убавото сиже:

Cette tragi-comédie néoantique aurait de quoi faire sourire si elle ne fragilisait pas l'un des pays les plus pauvres d'Europe ... Les Macédoniens feraient bien de lire de plus près l'histoire d'Alexandre, leur héros national, mort à 33 ans, ses rêves irréalistes de conquête brisé...

Неоантичка траги-комедија. Како убаво го погодиле.

Не сакам црква на плоштад!

Прво архитектонско востание!

Ура за студенткиот активизам!

Како да најдеш богата жена

Од упатството на ВикиХау, секако со предупредување:

You might end up marrying a woman that you do not love. This is a good recipe for an unhappy life. Then again, this won't be such a big deal since you will be able to cash in on alimony payments when the marriage ends up in divorce.

Дали училиштата ја убиваат креативноста

Во својот Ted Talks говор, еден од најголемите светски поддржувачи на алтернативно школство Кен Робинсон објаснува зошто смета дека традиционалниот модел на школство ја ништи креативноста и имагинацијата кај децата.


Говорот, како и сите останати Ted Talks кои сум ги гледал, е фасцинантен. Авторот остро ја напаѓа стигматизацијата на уметностите во школството. Погледнете и сами.

Нов Блесок..

Новиот број на Блесок е тука. А од таму, една песна на словенската поетеса Луција Ступица која прв пат ја сретнувам:

Волшебна

Одиш по долгиот пат меѓу сонцето и темницата,
немирен страв се вцртува во коските.
Волшебна, велиш. И се вцрвенуваш. Повеќе не проговоруваш.

Те препозна ли некој во предолгите панталони,
во одот на ранлив елен, додека сосема сам
во толпата го ловиш урокливото сеќавање?

Дали стравот се создаде од овие луѓе? Ги снема ли фетишите?
Градови, премногу проѕирни за тебе и ти за нив?
Само таа се слизна, не знаејќи, во тебе,

каде што сега го нуди млечниот пат, медната дланка,
сите мириси и имиња на ветрот, болката и страста.
А во јазикот што го зборува сè се смее.

Би сакал да се наодиш. Тоа го знаеш. Надвор ништо
не се менува: можеш да ја засвиркаш мелодијата како
порано. А мислиш на неа. Волшебна, велиш. И се вцрвенуваш.

Назад или напред

Скоро година :) Seems like I'm..

Beginning to like the silence maybe too much.

В.